Het maken van een zelfportret is confronterend. Maar soms ook comforterend. De vorige versie, van 20 augustus, werd door mijn kinderen en hun partners niet goed bevonden. (Te oud, te ernstig.) Door Toyfa wel. Ester, medeschilderes, had ook nog wat tips. Manlief onthield zich van commentaar. Zoon, kunstminner, grijnzend: " Nee mam, ga er maar weer overheen." Maar er overheengaan in deze techniek valt niet mee. Ik wilde de achtergrond laten doorschijnen en die ben je dan kwijt. Veel werk. Bijna klaar, zegt echtgenoot: "Een stuk beter." Collega's: "Ik herken je er niet in, je mond is niet goed, maar je neus klopt wel." Ja, kunsjt... Iedereen zei: "Je andere, beige zelfportret (zie mrt 2007, MS) is beter." Toyfa: "Nee, lijkt niet. Het vorige wel. Je neus is te dik." Ziehier het uiteindelijke resultaat. Neus meer schaduw, mond lijkender. Ik ben benieuwd naar de andere 9 portretten van het collectief. Niet iedereen is eraan begonnen begreep ik. Ideeën voor een expoplek zijn hier niet binnengekomen.
Dus: acryl op 100x100 doek.
2 comments:
De vormen en lijnen van je gezicht zijn goed getroffen. In die zin ben jij het wel degelijk.
Wat "niet lijkt" is m.i. de boodschap die de kleuren in dit geval met zich mee brengen. Op mij komt geportretteerde over als een niet bijster gemakkelijke/vriendelijke tante.
Ik dacht dat de werkelijkheid nog wel meeviel...
Maar goed, deze kritiek is niet meer dan mijn interpretatie.
...waarmee ik dus helemaal niet wil zeggen dat het een slecht portret zou zijn. Het heeft duidelijk uitstraling. De vraag is alleen of die nou "klopt" met de persoon van de maker.
Een volgende vraag is natuurlijk of dat dan zo nodig moet kloppen. Het is een schilderij, en het drukt uit wat het uitdrukt; en is als zodanig dus legitiem
Post a Comment