Marokko...
De inspiratiebron voor weer een serie van portretten.
(Wanneer ik de tijd en rust vind om eraan te beginnen;
wie weet, wordt dat pas deze zomer.)
Onze dromedarissen liggen een eindje van onze tent
in de woestijn te suffen in de avondzon.
Ik wist de naam van de zanger van dit mooie lied,
dat ik op een wereldmuziek CD heb, niet meer,
neuriede in de Gorge du Todra de melodie...
Een ziende en een blinde man
herkenden Idir en
zongen onder gitaarbegeleiding met mij dit lied.
Er is nog een mooiere versie, samen met een vrouw,
zonder video, maar met vertaling uit het Berbers:
